Houbo un tempo, no séculos XVII-XVIII, en que unhas meigas que vivian en casas con suelo de terra e cociña de gramalleira "envalentonaban" os mariñeiros que saían para o mar a enfrentarse cos peligrosos corsarios e piratas ingleses que infestaban as costas do Cantabrico. As receitas eran variadas, e mexturaban cachiños de ala de morcego, patas de rana, pluma moida de de corvo mexturada con secreciós velenosas de sacaveira.... incluso se atrevían a mezclar uñas de gato, con aletas de cazón e cachos de coruxo (sollo) e de escarapote ou cabracho. A pócima consistía en ferver estes ingredientes, "convenientemente seleccionados", con follas de laureiro e casca de abedul, do que salía un caldo-tisana astrinxente, que se tomaba acompañado con xarabe feito de viño quente mezclado con azúcar... Así que si o individuo nona palmaba de repente despois de tomar tamaño caldo... era capaz de atreverse o que lle votaran....
De nuestro amigo Pancho Campos